Page 23 - THE RUN - SEP 2019
P. 23
เมื่อคุณยังมี...
เมื่อหลายวันก่อนผมและภรรยาพาเจ้าตัวเล็กไปรับวัคซีน เราตกลงกันว่าจะผลัดกัน
พาลูกเข้าห้องฉีดยา เพราะครั้งที่แล้วตอนเจ้าลูกคนโตเข้าฉีดวัคซีนนั้น จ�าได้ว่าความรู้สึกที่
เห็นลูกถูกเข็มจิ้มเข้าไปในเนื้อนั้น... สงสารลูกจับใจแค่ไหน ผสานกับเสียงร้องที่แสดงความ
เจ็บปวดของลูก... น�้าตาเราปริ่มขึ้นมาทันที
เข็มแรกผมเสียสละให้ภรรยาพาลูกเข้าไปฉีดยาก่อน ภรรยาอุ้มลูกเข้าไปแบบไม่เต็มใจ
นัก พอมาถึงเข็มที่ 2 ผมก็ออกอุบายบ่ายเบี่ยงจนภรรยาต้องพาเข้าไปแบบไม่เต็มใจ และก็
เช่นเดิม... เธออุ้มลูกออกมาพร้อมเสียงร้องและน�้าตา
ตกกลางคืนลูกมีไข้ตามที่คุณหมอบอกมา ภรรยาแทบไม่ได้หลับนอน ทั้งเช็ดตัว ป้อน
ยา ป้อนนม และรุ่งเช้ายังต้องตื่นขึ้นมาท�าอาหารให้ลูกคนโตอีก หลังจากลูกและสามีออกจาก
บ้านก็ต้องเก็บกวาดบ้าน ซักผ้า ขายของ ฯลฯ จนตกเย็นก็ต้องรบกับเจ้าตัวโตที่กลับมาเริ่มท�า
บ้านให้รกอีกครั้ง
ผมนึกถึง ‘แม่’ และหาเหตุผลที่ท�าให้ ‘เธอ’ มีความอดทนได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่ไม่มีใคร
ร้องขอ ไม่มีใครบังคับ ซึ่งต่างจากผมที่ทั้งถูกขอร้อง และบังคับ ก็ยังไม่สามารถท�าได้เท่า ‘เธอ’
วันแม่... ส�าหรับผมก็ได้แต่นั่งมองรูปแม่และจุดธูปหนึ่งดอก ผมอิจฉาคุณหลายคนที่
ยังมีแม่ให้กอด แต่ผมไม่เคยน้อยใจ เพราะ ‘รัก’ ของแม่ผมนั้นยิ่งใหญ่ไม่แพ้ใครในโลกใบนี้
เช่นกัน
เมื่อคุณยังมี... ก็ขอให้คุณ ‘รัก’ ให้คุ้มค่ากับเวลาที่ก�าลังนับถอยหลังไปเรื่อยๆ เพราะ
เมื่อคุณ ‘ไม่มี’ ต่อให้คุณจะหลั่งน�้าตามาเท่าไรก็ไม่สามารถแทน... อ้อมกอดอุ่นๆ นั้นได้เลย
